W dniu 5 marca 2020 roku odbyła się publiczna obrona lekarz Anny Jagielskiej z Zakładu Medycyny Społecznej i Zdrowia Publicznego WUM. Tytuł rozprawy brzmiał: „Ocena skuteczności immunologicznej oraz tolerancji tetrawalentnej szczepionki przeciw grypie u chorych z otyłością”.

Promotorem była dr hab. Aneta Nitsch-Osuch (kierownik ZMSiZP WUM), a recenzentami byli: prof. dr hab. n. med. Adam Antczak (kierownik Kliniki Pulmonologii Ogólnej i Onkologicznej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi) oraz dr hab. n. med. Mariusz Duplaga, prof. nadzw. UJ, kierownik Zakładu Promocji Zdrowia i e-Zdrowia Uniwersytetu Jagiellońskiego).

Na podstawie przeprowadzonego badani, po analizie uzyskanych wyników, doktorantka sformułowała następujące wnioski: 1. Tetrawalentna inaktywowana szczepionka przeciw grypie typu „split” jako skuteczna immunologicznie powinna być stosowana u pacjentów z otyłością w celu ochrony przed zachorowaniem. 2. Stopień otyłości nie wpływa niekorzystnie na skuteczność immunologiczną tetrawalentnej inaktywowanej szczepionki przeciw grypie, w związku z czym może ona być rekomendowana u wszystkich chorych z otyłością. 3.Tetrawalentna inaktywowana szczepionka przeciw grypie jest dobrze tolerowana przez pacjentów otyłych i może być bezpiecznie stosowana.

Wśród licznych gości zgromadzonych na obronie była m.in. prof. Lidia Brydak, kierownik Krajowego Ośrodka ds. Grypy z Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego-Państwowego Zakładu Higieny, w którym wykonywane były oznaczenia miana przeciwciał oraz prof. Longina Kłosiewicz-Latoszek, dyrektor naukowy Instytutu Żywności i Żywienia, gdzie mieści się poradnia w której rekrutowani byli pacjenci do badań.

W dniu 25 lutego 2020 roku, na zaproszenie dr hab. n. med. Ewy Bałkowiec-Iskry, koordynatora Programu Patronackiego WUM dla uczniów liceów, odbył się wykład, który wygłosił dr n. med. Tomasz Dzierżanowski, kierownik Pracowni Medycyny Paliatywnej w Zakładzie Medycyny Społecznej i Zdrowia Publicznego. 

Prelegent podkreślił, iż medycyna ma różne oblicza. Z jednej strony zajmuje się człowiekiem od pierwszych chwil jego zaistnienia – położnictwo, neonatologia i pediatria. Z drugiej – także człowiekiem u kresu życia. Przez tysiąclecia chory nieuleczalnie pozostawiany był w okresie umierania sam sobie i rodzinie. Dopiero w połowie XIX wieku zrodziła się świadomość konieczności zapewnienia dobrych warunków umierania oraz organizacji instytucji medycznych nakierowanych na leczenie i pielęgnację pacjentów w schyłkowym okresie choroby. Około 50 lat temu powstała dziedzina medycyny zajmująca się tymi chorymi – medycyna paliatywna, a zasady leczenia bólu sformułowano jeszcze później. 

Wykładowca wyjaśnił licealistom, iż celem medycyny paliatywnej jest jak najwyższa jakość życia chorych i ich rodzin stojących wobec nieuleczalnej i postępującej choroby, poprzez zapobieganie i leczenie przyczyn cierpienia w czterech obszarach: somatycznym, psychicznym, socjalnym i duchowym. Korzeniem całej współczesnej medycyny, a szczególnie medycyny paliatywnej, jest zasada bezwarunkowej wartości życia. Z niej wyrasta koncepcja godności człowieka w każdym aspekcie jego życia, także w okresie cierpienia i umierania. Victor E. Frankl zauważył, że „nie tylko życie kreatywne i polegające na bogactwie doznań ma sens; skoro życie jako takie ma jakikolwiek sens, wówczas musi mieć go również cierpienie". Opieka paliatywna wyraża szacunek wobec wartości życia chorego, przez co uznaje czas umierania za proces naturalny, nie opóźnia zgonu osoby umierającej (poprzez odstąpienie lub zaniechanie terapii daremnej/uporczywej), ale też nie przyspiesza zgonu i zdecydowanie przeciwstawia się eutanazji i wspomaganemu samobójstwu.

Licealista, decydując się na studia medyczne, wybiera najpiękniejszy zawód, jaki można sobie wyobrazić – nie tylko zawód trudny i wymagający nieprzeciętnych zdolności nauki, ale też dający możliwość pełnej realizacji swojego człowieczeństwa – poprzez pomoc osobom słabym, chorym i umierającym. A Warszawski Uniwersytet Medyczny jest jednym z najlepszych miejsc realizacji swojego marzenia stania się lekarzem czy pielęgniarką.

Więcej o medycynie paliatywnej w numerze 1/2020 czasposima Medycyna Dydaktyka Wychowanie - do pobrania tutaj.

W dniu 7 stycznia 2020 roku odbyła się publiczna obrona rozprawy doktorskiej mgr Katarzyny Gutkowskiej pt. „Analiza tolerancji i akceptowalności alkoholowego preparatu do dezynfekcji rąk– praktyczna weryfikacja protokołu WHO wraz z oceną aparaturową”.

Funkcje promotora i promotora pomocniczego pełnili dr hab. n. med. Aneta Nitsch – Osuch oraz dr n. med. Patryk Tarka z Zakładu Medycyny Społecznej i Zdrowia Publicznego WUM. Recenzentami w przewodzie doktorskim byli Pani prof. dr hab. n. med. Irena Choroszy – Król z Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu oraz Pan płk prof. dr hab. n. med. Krzysztof Korzeniewski w Wojskowego Instytutu Medycznego.

Obrona odbyła się przed Radą Dyscypliny Nauk o Zdrowiu i kandydatka uzyskała stopień doktora nauk o zdrowiu.

Najważniejsze wnioski z pracy to: 1. badany preparat do dezynfekcji rąk na bazie alkoholu był dobrze tolerowany i akceptowany przez personel go stosujący, w związku z czym może być polecany do stosowania; 2. kondycja skóry w czasie stosowania badanego preparatu w cenie subiektywnej dokonywanej przez personel go używający poprawiła się  w czasie jego stosowania (co pozwala obalić mit możliwym o niekorzystnym wpływie środków do dezynfekcji na stan skóry); 3. wykonywany zawód był czynnikiem mogącym wpływać na ocenę tolerancji i akceptowalności preparatu do dezynfekcji rąk, przedstawiciele zawodów niemedycznych gorzej preparat akceptowali i oceniali w porównaniu do zawodów medycznych, co może wynikać z gorszej znajomości zasad higieny rąk, a więc wskazuje na potrzebę intensyfikacji działań edukacyjnych w tym obszarze.; 4. protokół WHO do oceny tolerancji i akceptacji środka do dezynfekcji rąk był użyteczny, ale jego zastosowanie czasochłonne, co może ograniczać jego częste stosowanie.

W dniu 5 grudnia 2019 roku w Sali Lustrzanej Pałacu Staszica w Warszawie odbyło się doroczne Zebranie Staszicowskie Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (TWN), w czasie którego wykład pt. „Wysokie ciśnienie  w fizyce i technologii półprzewodników" wygłosiła pani  profesor Izabella Grzegory, dyrektor Instytutu Wysokich Ciśnień Polskiej Akademii Nauk, a następnie zostały  wręczone dyplomy nowym zwyczajnym członkom Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz korespondentom. Wśród nowoprzyjętych byli m.in. prof. dr hab. n. med. Bogusław Okopień (kierownik Oddziału Chorób Wewnętrznych i Farmakologii Klinicznej Uniwersytetu Medycznego w Katowicach) oraz dr hab. n. med. Aneta Nitsch-Osuch (kierownik Zakładu Medycyny Społecznej i Zdrowia Publicznego WUM), których do TWN rekomendowali znamienici akademicy WUM: prof. dr hab. n. med. Andrzej Członkowski i prof. dr hab. n. med. Dagmara Mirowska-Guzel. Towarzystwo Naukowe Warszawski powstało w 1907 i stanowiło kontynuację działalności Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie. Członkowie założyciele TNW wywodzili się głównie z koła warszawskiego członków Polskiej Akademii Umiejętności oraz z kręgu absolwentów Szkoły Głównej i członków Kasy im. Józefa Mianowskiego. W trakcie II wojny światowej TNW działało konspiracyjnie, organizując zebrania i wspomagając działanie tajnego szkolnictwa wyższego w Warszawie. Straty osobowe z czasu wojny sięgnęły jednej trzeciej stanu przedwojennego. Utworzenie Polskiej Akademii Nauk w 1951 połączone było z likwidacją TNW, którego majątek przekazano PAN. 23 listopada 1980 na zebraniu w mieszkaniu Piotra Kubikowskiego, gdzie dyskutowało ośmiu członków dawnego Towarzystwa, zgłoszono postulat reaktywowania TNW jako korporacji uczonych, która „będzie rozwijała działalność odczytową i wydawniczą, obejmującą szeroką tematykę interdyscyplinarną”. Stosowną uchwałę podjęto na kolejnym spotkaniu dnia 6 maja 1981. Oficjalnej rejestracji Towarzystwa w Urzędzie Miasta st. Warszawy dokonano 4 grudnia 1981.