Dystansowanie społeczne – jak i dlaczego spowalnia epidemię?

W ostatnich tygodniach obserwujemy sytuację, w której coraz więcej krajów wprowadza surowe obostrzenia w związku z epidemią COVID-19. W obliczu rosnącej liczby zachorowań blisko połowa krajów świata zaleca swoim obywatelom ograniczenie kontaktów z innymi osobami, wprowadza kontrolę przepływu osób, zakaz zgromadzeń, zamykanie szkół, czyli tzw. dystansowanie społeczne.

Dystansowanie społeczne zaliczamy do niefarmakologicznych metod przeciwdziałania szerzeniu się epidemii (ang. non-pharmaceutical interventions, NPI) - to jedna ze strategii tzw. tłumienia (ang. suppression), zorientowanych na eliminację przenoszenia zakażenia SARS-CoV-2 między ludźmi. Głównych celem dystansowania społecznego jest ograniczenie transmisji wirusa, a przez to odciążenie systemu opieki zdrowotnej. Dystansowanie społeczne to mechanizm, który umożliwia skuteczny rozkład w czasie występowania przypadków zachorowania (zapobieganie kumulacji zachorowań), tak aby uniknąć przeciążenia systemu opieki zdrowotnej i zyskać czas na reakcję, redystrybucję środków i zasobów oraz przygotowanie się do działań (rycina 1).

Rycina 1. Wpływ dystansowania społecznego na opóźnienie i zmniejszenie szczytu zachorowań podczas epidemii i znaczenie tych działań dla wydolności systemu opieki zdrowotnej.

Dalsza część artykułu o dystansowaniu społecznym znajduje się poniżej

dystansowanie_spoleczne_.pdf